Als je gefocust wil werken, kan stilte welkom zijn. Maar wat als het stil valt om je heen of in jezelf? Daarmee bedoel ik niet: je vervelen, een langere tijd niets te doen hebben, maar: bewust geen taak oppakken. Waarom zou ik dat willen, vraag je je misschien af, wat levert het me op? Als je onrustig wordt van stilte en niks doen, is het misschien goed bij jezelf te rade te gaan wat de stilte je wil zeggen, wat maakt dat je er onrustig van wordt?

Laat ik vooropstellen dat met de fases en levensomstandigheden ook je behoefte verandert. Als het over directe geluiden gaat; ik ben een moeder en veel moeders om mij heen zeggen hartgrondig: Stilte, yes please! Als je bijvoorbeeld alleen woont, worden geluiden je minder direct opgedrongen (tenzij je een luidruchtige buurt hebt). Maar óók als je alleen woont met weinig omgevingsgeluiden, kan het in jezelf onrustig zijn.

Om verschillende redenen denk ik dat we stilte en het stil vallen meer kunnen koesteren in deze tijd. Hoewel ons brein altijd actief is, wordt een ander deel actief wanneer je niet gericht taken aan het uitvoeren bent. Het geeft je de mogelijkheid om te rusten en op te laden, om je later weer beter te kunnen concentreren. Ook maakt stilte en rust dat je je gemakkelijker in jezelf keert, je voelt scherper ‘hoe je ervoor staat’. Je behoeftes worden duidelijker. Naast dat het inzicht en richting geeft, kan dit natuurlijk ook confronterend zijn (en een reden om de rust en stilte te vermijden).

Ik ben er van nature niet zo goed in, niks doen. Ik ga graag door; meters maken, dingen gedaan krijgen. Maar het leven leert mij (en misschien jou ook wel), meer ruimte te nemen. Dan ontstaat vaak ook zicht op wat belangrijk is, waar je dankbaar voor bent. Extra fijn is het dat rust regelmatig leidt tot creatieve ingevingen en goede ideeën.

Is de stilte in jou ver te zoeken en zoek je professionele hulp? Kijk eens bij mijn aanbod voor persoonlijke of professionele ontwikkelingstrajecten.

https://loodlijnpsychologie.nl