Zou je getrouwd willen zijn met jezelf? Deze vraag las ik onlangs en ik vroeg me af; hoe zou het zijn om met mij getrouwd te zijn? Eerlijk: best ingewikkeld denk ik. Ik vind mezelf af en toe een zeer complex wezen, met complexe gevoelens. Naast ingewikkeld, vind ik mezelf ook regelmatig heel leuk. Ik ben oké. Zo kun je bovenstaande vraag ook opvatten: hou je van jezelf? De term ‘zelfliefde’ is je vast niet vreemd, omdat er veel over gesproken en geschreven wordt. Zo ook de zin: je moet eerst van jezelf houden voordat je van een ander kunt houden.

Het kan zeker helpen om een stevige basis te hebben voordat je een relatie aangaat. Maar ik geloof zelf niet zo in het absolute. Eerst dit en dan dat. Daarbij geloof ik ook in de kracht van intieme relaties. In de positieve impact van onderlinge verbondenheid. Dit wordt door onderzoek ondersteund.

Uit onderzoek blijkt dat veilige verbondenheid met een dierbare ons sterker maakt. We begrijpen onszelf beter en we houden meer van onszelf. Heel veel onderzoeken hebben inmiddels laten zien dat positieve en liefdevolle verbindingen een beschermende werking hebben tegen stress en ons ook helpen om met levensomstandigheden en trauma’s om te gaan. Het is wel makkelijker om een positieve, veilige verbinding met een ander aan te gaan als je een stevige basis hebt meegekregen.

Hechting

Bowlby streed al in de jaren 1940 en 1950 voor het gedachtegoed dat kinderen baat hebben bij (fysieke) nabijheid en emotionele ondersteuning in de vroege kindertijd. En hoe deze hechtingservaringen van invloed zijn op de relaties en emotionele welzijn in de rest van iemands leven. Hoewel het idee eerst werd weggehoond, kwam de (eerste) evidentie hiervoor in 1960.

Dat hechting ook een rol speelt in volwassen liefdesrelaties veroorzaakte een tweede ‘revolutie’. Vaak werd het ‘leunen’ op anderen gezien als onvolwassen, onzelfstandig. De term ‘onrijp’ werd regelmatig gebruikt door psychologen.

Het idee van de onaantastbare, sterke, alles kunnende held is diep doordrongen in onze cultuur. En dan heb ik het nog niet over de trofee die de ‘the independent woman’ krijgt. Over dit laatste is overigens veel te zeggen, vanuit de sociaal-culturele en maatschappelijke geschiedenis. Hier ga ik in déze blog niet verder op in.

Kort gezegd, zelfstandig zijn, niemand nodig hebben, je eigen beslissingen nemen; hier hangt een positief label aan. Afhankelijk zijn daarentegen, heeft vaak een negatieve bijsmaak. Maar zoals kinderen een veilige basis nodig hebben om de wereld te ontdekken, hebben ook volwassenen baat bij een veilige haven.

Hoewel iemand nodig hebben of ‘leunen’ soms wordt geassocieerd met onzelfstandig, onontwikkeld, is het tegendeel waar. Een veilige relatie maakt dat we beter op onszelf en onafhankelijk kunnen zijn. Support, gezien en gewaardeerd worden om wie je bent, je met elkaar verbonden voelen. Het heeft een positieve uitwerking op je relatie, maar ook op jou als persoon. Vanuit een veilige basis kun je op pad, je grenzen verleggen, een nieuwe kant van jezelf ontdekken. Vanuit vertrouwen: ‘you got this’. Dus bekijk het eens van de andere kant; yes, ik heb iemand nodig. Het maakt mij – en de ander – sterker.

Dus, veilige en liefdevolle verbintenissen hebben een positief effect op onze gezondheid. Ondanks dat ‘afhankelijk’ in onze cultuur geen neutraal woord is, is je afhankelijk weten van de support en liefde van een partner in een goede relatie, heel gezond.